Στίχοιμα - Μηχανές

Στίχοιμα - Intro

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 1.
Το παγωμένο σύρμα μου κόβει τα δάχτυλα και ο κάλυκας αιωρείται ανάμεσα στη στιγμή και την αιωνιότητα. «Κάτω το κεφάλι» μου φώναξες. «Σκύψε, γονάτισε».
Οι μηχανές έχουν καταλάβει το κέντρο και οι δειλές ψυχές που φτιάχναν για χρόνια στο σκοτάδι πέφτουν σαν άστρα από τα μπαλκόνια της ανάγκης και της περηφάνειας.
Δεν θέλω. Βλέπω τους ψηλούς σαν τις σκιές, σκοτώνουν στα σοκάκια ξένους.
Και κάτι γυναίκες, ομοιόματα ανθρώπου χαρίζονται. Χιλιάδες βιασμοί από την 3η φάλαγγα.
Οι άρρωστοι εκτελούνται πρώτοι. Νοσοκομεία κρεματόρια. Το ξεσκαρτάρισμα ξεκίνησε. Άχρωμες και έγχρωμοι. Στο αίμα που κύλησε απ’τον πρώτο άγνωστο που πήδηξε το χαντάκι του 7ου, αναδύθηκαν οι καβαλάρηδες της αποκάλυψης.
Έλα μαζί μου. Θα σου πω για τη γέννηση και το θάνατο.
Για αγάπη και ανοχή. Στα γράφω για να τα βρίσκεις. Στα ψιθυρίζω για να τα ακούσεις.
Στην Αυλώνα πίσω από το τείχος ακούγονται παιδιά.
Τραγουδούν ένα τραγούδι για εκείνη τη νύχτα. Τη πιο μεγάλη νύχτα του κόσμου.

Στίχοιμα - Μηχανές

Είμαστε δυο χιλιάδες χρόνια απ’ την γέννηση του Χριστού,
αιώνας εικοσιένα αρχές του πρώτου μισού,
πλανήτης Γη τρέπεται σε φυγή αιμορραγεί,
από ουλές που αφήνει η μάχη με τις μηχανές,
οι άνθρωποι είναι λίγοι ο φόβος τους τυλίγει,
οι μηχανές βγαίνουν κάθε μέρα για κυνήγι,
από πόλεις σε χωριά από νησιά σε βουνά,
δεν μπορούμε να κρυφτούμε βλέπουν από ψηλά,
μας κλείνουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης σε πόλεις,
μας κρατάνε κάτω μέσω νικοτίνης και αλκοόλης,
μέσω τοξινών και μέσω ευθυνών,
μας κρατάνε ψηφοφόρους βουλευτών μηχανών,
αναλώσιμοι αντιδραστικοί μη βιώσιμοι,
όσοι αντιστέκονται είναι βροτοί και πόσιμοι,
γνώριμοι πολλοί σαν τακτική των Ναζί,
η διαφορά είναι πως με τις μηχανές ζούμε μαζί,
ψηφίζουμε μαζί μα δε πεθαίνουμε μαζί,
αυτοί φεύγουν ένας ένας εμείς όλοι μαζί,
κι είναι ντροπή για όποιον τα σκέφτεται και δεν ντρέπεται,
σ’ αφήνω κάποιος έρχεται και μάλλον είναι.

Ρεφραίν
Μηχανές σαν κι αυτές που γνώρισες εχθές,
Μηχανές από παρατάξεις πολιτικές,
Μηχανές από δυνάμεις αστυνομικές,
Μηχανές δεξιά αριστερά όπου θες.

Είμαστε δυο χιλιάδες χρόνια απ’ τον θάνατο του Χριστού,
αιώνας εικοσιένα ψάχνει νέο Ιησού,
εδώ Αθήνα οι μηχανές ψάχνουνε κάθε μήνα,
τα κελιά μας οι οθόνες τους κλέβουν τα όνειρά μας,
κοιτάνε μήπως μας περίσσεψε καθόλου ήθος,
οι έχοντες πυροβολούνται αδιακρίτως,
η τροφική μας αλυσίδα φθίνει λίγοι έχουν απομείνει,
θέλουνε να πεθάνουμε αργά και με οδύνη,
οι μηχανές υπάρχουν φτιάχνουνε φαρμακευτικές,
και μας εμβολιάζουν με άγνωστες φόρμουλες,
είναι γνωστό που λες το ξέρουνε παντού,
πως θέλουν να προβούν σε μείωση του πληθυσμού,
θέλουν άρρωστους να πληρώνουνε τις φόρμουλες,
νεκρούς νωρίς για να γλιτώνουν οι ασφαλιστικές,
αδύναμους ψυχικά νεκρούς και ακίνδυνους,
καταναλωτές αδηφάγους ιδανικούς,
σκλάβους αύριο το πρωί πάλι πριν φύγει το σκοτάδι,
θα με ξυπνήσει η μηχανή που έβαλα από το βράδυ,
δεν ξέρω τι μέρα είναι και τι μήνας,
είμαι τρόφιμος στρατοπέδου συγκέντρωσης Αθήνας.

Μηχανές σαν κι αυτές που γνώρισες εχθές,
Μηχανές από παρατάξεις πολιτικές,
Μηχανές από δυνάμεις αστυνομικές,
Μηχανές δεξιά αριστερά όπου θες.

Στο σπίτι μου στην δουλειά μου μπροστά μου ΜΗΧΑΝΕΣ,
στους δρόμους μας στις πόλεις τους νόμους φτιάχνουν ΜΗΧΑΝΕΣ,
την μουσική κάθε πνοή ελέγχουν ΜΗΧΑΝΕΣ,
οι εχθροί μου γνωστοί και φίλοι μου ΜΗΧΑΝΕΣ.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 24.
Μάρμαρο κοινοβουλίων, μάρμαρο τάφων.
Πάνω τους καρφωμένα πανιά και σύμβολα πολέμου.
Γιατί η ίδια μάνα που σε χλευάζει είναι η ίδια μάνα που σε σκεπάζει.
Αυτό διάβαζα σε ένα διάδρομο που είχα ξαπλώσει.
Σκοτάδι, με φώτιζαν οι λέξεις.
Οι μηχανές δεν απειλούνται από τα συνθήματα των τοίχων.
Αρκεί να μην διαβάζονται.
«Είστε όλοι ένα μάτσο σκλάβοι» απάντησε η μηχανή.
Και τράβηξε τη σκανδάλη κάτω από τη σημαία

Στίχοιμα - Πατρίδα

Μου 'παν για σένα όταν γεννήθηκα οι δασκάλοι μου,
και προσπαθούσαν να σε βάλουν στο κεφάλι μου,
μου 'παν για σένα γονείς μου παν συγγενείς,
πως ήσουν λέει όμορφη όσο κανείς,
και μου είπαν σε είδαν ντυμένη στο άσπρο και το μπλε,
να γδύνεσαι να ποζάρεις στου κόσμο τ' ατελιέ,
σε είπαν πατρίδα εγώ όμως δεν σε είδα,
έχω δει όμως τα παιδιά σου να σφάζονται στην κερκίδα,
σε είδαν λέει κορίτσι απ'τη την Τιφλίδα,
που ήρθε στην Αθήνα για βίζιτες και για ελπίδα,
πως το '40 λέει σκοτώθηκες στην άμυνα,
μα εσύ ήσουν πνιγμένη μέσα στο Σάμινα,
μου 'παν σε είδανε με μαστιγιές στην πλάτη,
γυρίζοντας απ'την Μακρόνησο τον Άι Στράτη,
σε είδαν στην Ευρώπη να γυρεύεις κάτι,
και 'κανες τα παιδιά σου πρόσφυγες για ένα κομμάτι,
ήσουνα λέει Παναγιά αλλά και σκάρτη,
σε είδαν να κλωτσάς το κεφάλι ενός αντάρτη,
κάποιοι σε θέλουν όρθια και άλλοι χάμω,
η χώρα αυτή σκοτώθηκε ένα πρωί στον Γράμμο.

Αυτή η πατρίδα που μου δείξαν λέει πέθανε,
με τις γυναίκες του Ζαλόγγου όταν πέφτανε,
αυτή η πατρίδα μου δείξαν αυτοκτόνησε,
και στο ικρίωμα μια μέρα μ'απαγχώνισε,
γιατί πατρίδα μου λυπάμαι μα πρωδώθηκες,
και για τριάντα αργύρια σαν πουτάνα δόθηκες,
κόψε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα σου,
μυρίζει αίμα και είναι κόκκινο το γάλα σου.

Σε είδα να βουτάς μια μέρα μες την άβυσσο,
να μ'εκβιάζεις με Κόλαση και Παράδεισο,
σε είδα να κυλιέσαι μες την σκόνη και τις λάσπες,
είδα και τα παιδιά σου να χτυπάνε μετανάστες,
κάποιοι είπαν χάθηκες στο Μόναχο για πάντα,
και άλλοι στην Αστόρια σε είδαν να πλένεις πιάτα,
σε είδα να είσαι το ζώο μέσα στο πείραμα,
και σε χτυπούσαν με μίσος μέσα στο Σύνταγμα,
και 'συ πουτάνα με σφίγγεις μες την τανάλια σου,
και μ'εκβιάζουν μέρα-νύχτα τα κανάλια σου,
και όλα ήταν ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα σου,
μυρίζει αίμα και είναι κόκκινο το γάλα σου,
σε είδα στα μάτια ενός μπάτσου με το εθνόσημο,
σε μια κορώνα στο βασιλικό οικόσημο,
μην μου μιλάς κινδυνεύεις Ελλάς,
θα φορέσω εκρηκτικά και θα 'ρθω εκεί που γλεντάς,
είμαι παιδί που γλίτωσε απ' το παιδομάζωμα
σε βλέπω να σε τρώνε λιοντάρια απ' το πάνω διάζωμα,
και ύστερα λόγχη σφουγγάρι χολή κι αγχόνη,
πατρίδα τα παιδιά σου τα πούλησες και είσαι μόνη.

Αυτή η πατρίδα που μου δείξαν λέει πέθανε,
με τις γυναίκες του Ζαλόγγου όταν πέφτανε,
αυτή η πατρίδα μου δείξαν αυτοκτόνησε,
και στο ικρίωμα μια μέρα μ'απαγχώνισε,
γιατί πατρίδα μου λυπάμαι μα πρωδώθηκες,
και για τριάντα αργύρια σαν πουτάνα δόθηκες,
κόψε τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα σου,
μυρίζει αίμα και είναι κόκκινο το γάλα σου.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 52.
Μας μεταφέρουν και μας πηγαίνουνε σε τούνελ. Σκοτεινιάζει.
Ο Νάρκισσος πεθαίνει από το είδωλό του ανίδεοι.
Η ντροπή του κλείνει τα μάτια.
Το κακό είναι η μάνα σου, η αδερφή σου, το χέρι που σου σφίγγει την καρδιά.
Γιατί απ’αυτό δεν κρύβεσαι. Σε κοιτάει από τον καθρέφτη.
Έχω δει τον πρώτο κόσμο να κλαίει, να λιμοκτονεί και να πεθαίνει.
Έχω δει τον δαίμονα να σπάει τη γυναίκα σου στα κρεβάτια του Υδροχόου.
Και αυτή έβλεπε εσένα στα ιδρωμένα μάτια.
Και εσύ πουθενά.

Στίχοιμα - Δαίμονας

Είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
και το όνομα μου όταν πας να πεις δεν λέγεται,
εγώ ευθύνομαι που η πόλη τώρα καίγεται,
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται.
Είμαι ένα δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
κάθε πουτάνα όταν με βλέπει εμένα ντρέπεται,
κάθε φονιάς όταν με συναντάει χαίρεται,
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται.

Επιτρέψτε μου να συστηθώ,
είμαι από την "Πτώση Των Αγγέλων" εδώ,
ένατο τάγμα πρώτο φτερό,
είναι η βάση που στον κόσμο έχει σκοτεινιάσει,
οι άγγελοι έχουν χάσει και ο θεός σου έχει γεράσει,
ήμουν εκεί όταν σκοτώσανε τον Luther King,
και πέθανε στα χέρια μου η δυναστεία των Ming,
σου 'πε για 'μένα ο Jagger σου 'πε για 'μένα ο Sting,
και έμπαινα στο μυαλό του Tyson προτού μπει στο ring,
ήμουν τα σκάγια μέσα στην καρδιά του Malcolm X,
και ευθύνομαι που η δικιά σου θέλει μόνο σεξ,
ευθύνομαι που οι hip hopers γίναν αδερφές,
και όσοι αγάπησες γίνονται τώρα Μηχανές,
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
όμως τον αγαπάς και στο μυαλό σου φλέγεται,
είμαι το χρήμα σου η ζήλια σου η λαγνεία σου,
είμαι ο λόγος που το παίζεις με την θεία σου,
ήμουνα μέσα σ'ένα τανκς στις 17 Νοέμβρη,
ήμουνα μπάτσος στην Αθήνα στις 6 Δεκέμβρη,
φέρνω σμήνη ακρίδων είμαι φονιάς ελπίδων,
και ξεδιψάω από τα υγρά άτακτων κορασίδων.

Είμαι ένα δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
και το όνομα μου όταν πας να πεις δεν λέγεται,
εγώ ευθύνομαι που η πόλη τώρα καίγεται,
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται.
Είμαι ένα δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
κάθε πουτάνα όταν με βλέπει εμένα ντρέπεται,
κάθε φονιάς όταν με συναντάει χαίρεται,
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται.

Επιτρέψτε μου να συστηθώ ξανά λοιπόν μουνιά,
φτιάχνω είδωλα χρυσά κάτω απ'το όρος Σινά,
εγώ ήμουν το στεφάνι η χολή και τα καρφιά,
εγώ ήμουν τα σκαλιά που ανεβαίνουν στον Γολγοθά,
είδα τον Genghis Khan να σφάζει όλη την Ασία,
και τον Αδόλφο είδα να παίρνει εξουσία,
και είδα την φτώχια σε μια ολόκληρη Ρωσία,
ναι βλέπω τους Έλληνες να φεύγουν για Αυστραλία ρε
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
πιάνω τον κώλο της γυναίκα σου όταν φεύγετε,
και δεν το λέει ποτέ αυτό δεν λέγεται,
κάθε πουτάνα όταν με βλέπει εμένα ντρέπεται,
είμαι η φάση και η αντίφαση μέσα στο νου,
όταν την πέφτεις και γαμάς την γκόμενα αλλουνού,
εγώ είμαι η δράση κι αντίδραση του αλλουνού,
γι'αυτό όταν περπατάς κοίτα και πίσω που και που.
το όνομα μου όταν πας να πεις δε λέγεται,
γιατί η θρησκεία σου το κρύβει κι όλο κλαίγεται,
όλος ο κόσμος πια σκοτείνιασε και καίγεται,
από ένα δαίμονα που όταν κοιτάς δε φαίνεται.

Είμαι ένα δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
και το όνομα μου όταν πας να πεις δεν λέγεται,
εγώ ευθύνομαι που η πόλη τώρα καίγεται,
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται.
Είμαι ένα δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται,
κάθε πουτάνα όταν με βλέπει εμένα ντρέπεται,
κάθε φονιάς όταν με συναντάει χαίρεται,
είμαι ένας δαίμονας που όταν κοιτάς δεν φαίνεται.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 64.
Ο κάλυκας συνεχίζει να αιωρείται.
Τεράστιοι σκελετοί από ζώα στο προαύλιο.
Στη τέντα του παλιού τσίρκου, έχουν τους νεογέννητους.
Χωρίς πάνες. Πασαλειμμένοι μαθαίνουν το άρωμα της εποχής.
Ο πόλεμος συνεχίζεται στη Νορμανδία και στις Πλαταιές ακούγεται ότι χάνουμε.
Θέλω να τελειώσει. Κουράστηκα να πονάω.
Ο χρόνος κυλάει σαν σταγόνα στον κρόταφο του ακροβάτη.
Πες μου. Θα πέθαινες για μένα;

Στίχοιμα - Το τσίρκο

Με βρήκανε σε μια φωλιά μέσα στο δάσος,
και απ την φωλιά μου με ξερίζωσαν με θράσος,
με ρίξανε στο ίδιο κελί με ένα λύκο,
και τότε ο λύκος μου εξήγησε που ανήκω,
μου λέει καλώς ήρθες στο μεγάλο τσίρκο,
εδώ οι κραυγές σου δεν ακούγονται ούτε λίγο,
εδώ αν θες να φας θα κάνεις ησυχία,
γιατί το τσίρκο έχει βγει περιοδεία,
εδώ έχει ζώα από όλες τις γωνιές του κόσμου,
του κόσμου εκείνου που θα γινότανε δικός μου,
εδώ την θλίψη την τραβολογούν μαϊμούδες,
εδώ τα όνειρα τα ρίχνουν στις αρκούδες,
εδώ ο ελέφαντας πατάει σε κεφάλια,
κι ο σαλτιμπάγκος στην σκηνή μας βγαίνει χάλια,
έχουμε Άγγλους Γάλλους πέντε παπαγάλους,
και μια μπανιέρα με κροκόδειλους μεγάλους,
έχουμε φέρει και κεφάλι δίχως σώμα,
έχουμε φτιάξει κι ένα κόσμο δίχως χρώμα,
περάστε κόσμε εδώ μοιράζουμε ελπίδες,
και τα λιοντάρια μας τρώνε απ'τις κερκίδες.

Όταν γεννήθηκα μεγάλωσα σε τσίρκο,
με βάλανε στο ίδιο κελί με ένα λύκο,
είδα τον κόσμο και κατάλαβα που ανήκω,
μα δεν κατάλαβα τον κόσμο ούτε λίγο. x2

Τότε ο λύκος συνέχισε να μου λέει,
πως για ότι γίνει η διεύθυνσης δεν φταίει,
εδώ οι πάνθηρες τρώνε τα καλοκαίρια,
εδώ ο θηριοδαμαστής δεν έχει χέρια,
οι ακροβάτες μας πηδάνε χωρίς δίχτυ,
σαν μεθυσμένοι οδηγοί από ξενύχτι,
το πρόσωπο του clown είναι βαμμένο μ'αίμα,
κι ακροβατεί γελώντας σ'ένα όρθιο κέρμα,
έχει γυναίκες που 'χουν μούσι και μουστάκια,
δύο γορίλες που οδηγούνε μηχανάκια,
έχει μαι φώκια που στην μύτη παίζει μπάλα,
και δύο νάνους που ΄χουνε αυτιά μεγάλα,
τότε ο λύκος συνέχισε ν'αφηγείτε,
γι'αυτό το τσίρκο που στην πόλη σας θα δείτε,
μου είπε οι δέκα κασκαντέρ έχουν πεθάνει,
κάνανε όλοι τους βουτιά σε μια λεκάνη,
μου είπε πως ο κόσμος έξω είναι τσίρκο,
χειρότερο απ'αυτό το τσίρκο με τον λύκο,
κι αφού τον κόσμο δεν κατάλαβα ούτε λίγο,
θα μείνω μέσα στο κλουβί εδώ ανήκω.

Όταν γεννήθηκα μεγάλωσα σε τσίρκο,
με βάλανε στο ίδιο κελί με ένα λύκο,
είδα τον κόσμο και κατάλαβα που ανήκω,
μα δεν κατάλαβα τον κόσμο ούτε λίγο. x4

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 73.
Τα σύρματα σκουριάζουν αργά και τα δεσμά μου ματώνουν τους καρπούς.
Υγρασία και σιωπή. Στρατόπεδο συγκέντρωσης Αθήνας, λίγο πριν την άφιξη των μηχανών.
Αυτός ο χειμώνας είπανε πως θα είναι ο πιο βαρύς.
Θα μιλούσα στο Θεό. Αλλά πλέον δεν έχω κάτι να του πω…

Στίχοιμα - Εδώ Αθήνα

Εδώ Αθήνα μεταδίδουμε απ'τον πυρήνα,
6 εκατομμύρια νεκροί στο ίδιο μνήμα,
6 εκατομμύρια ιστορίες,
6 εκατομμύρια μαλακίες ειπώνονται κάθε μήνα,
ειμ' απ'΄την πόλη των Γιγάντων μητρόπολη των πάντων,
των άσσων στο νταλαβέρι και διεφθαρμένων μπάτσων,
της γιάφκα της 17 Νοέμβρη και του Ε.Λ.Α,
και του νεκρού παιδιού από μπάτσο μες την Tζαβέλα,
ειμ' απ'την πόλη της Μενάδρου και της Μιχαλακοπούλου,
την πόλη της πλατείας Βάθης και της Δροσοπούλου,
στην πόλη μου η πρέζα στην πόλη μου όλοι τέζα,
και τα μυαλά παιδιών της γενιάς μου μες την φριτέζα,
εδώ Αθήνα δρόμοι με γούβες πόλη με κλούβες,
άλλο η θεωρία εδώ και άλλο η διμοιρία,
η πόλη μου η ζωή μου η δουλειά μου Αθήνα city,
Αθήνα γαμιέται το σπίτι κάθε ασφαλίτη,
στα αρχίδια μου η λογική εδώ Αθήνα,
εδώ η χλιδή εδώ ο αστός εδώ κι η πείνα,
Αθήνα όλο αλλάζει και όλο ίδια μένει,
και οι καθυστερημένοι νομίζουν πως φταιν' οι ξένοι.

Ρεφραιν
Εδώ Αθήνα βεντζίνη μπουκάλι μες την βιτρίνα,
εξαθλίωση σε κάθε βήμα,
6 εκατομμύρια σ'ένα μνήμα,
εδώ το χρήμα εδώ ο αστός εδώ κι η πείνα. (x2)

Εδώ Αθήνα τη πόλη που οι χρυσαυγίτες δέρνουν και γαμούν,
την πόλη που οι μπάτσοι πυροβολούν,
Αθήνα ένα τεράστιο του κόσμου νήμα,
που οι μετανάστες πάνω του συνέχεια ακροβατούν,
είμαι απ'την πόλη της ομάδας Δίας της ουτοπίας,
του Παύλου του Νικόλα και της κοσμοθεωρίας,
Αθήνα πόλη εξαρχείων και υπουργείων,
Αθήνα πόλη εξαθλίων και υπογείων,
Αθήνα πόλη μηχανών πόλη κλόνων,
Αθήνα πόλη ραψωδών πόλη δρόμων,
δημάρχων που ζουν από τις μίζες θεαμάτων,
και ράσων στο όνομα θεών και πνευμάτων,
στην πόλη μου η μαφία ελέγχει την παραλία,
την άδεια κάθε χώρου την διασκέδαση του φλώρου,
εδώ Αθήνα πόλη του κουφού και του τυφλού,
του Μπόμπολα τσιφλίκι και χωράφι του βωβού,
στην πόλη μου μέχρι και οι πουτάνες έχουν στρες,
και μάνες τόσο μόνες που παίζουν με δονητές,
οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά σαν την Κατερίνα,
και η πόλη μου μαύρη φωλιά την λένε Αθήνα.

Ρεφραίν.

Εδώ Αθήνα τσιγάρο πλατεία μαλαματίνα,
στιβαγμένα όνειρα χαμένα μες τ'απόνερα,
Αθήνα σπίτια ερειπωμένα διαλυμένα,
χωρίς χρώμα κάτω απ'τη σκιά του Παρθενώνα,
Αθήνα γήπεδα τις Κυριακές γεμάτα,
τόση μπάλα από την χούντα είχα να δω κι απ'το '40,
Αθήνα πόλη που ρίχνει στάχτη στα μάτια,
πόλη με παράγκες και πόλη με παλάτια,
Αθήνα κράχτες τσακάλια μοναστηράκι,
δικηγόροι μόδιστροι τίγκα το Κολωνάκι,
Αθήνα η πόλη που φοβούνται οι δικοί σου,
πόλη που αγαπώ και πόλη του άντε γαμήσου,
Αθήνα Πολυτεχνείο νομική χημείο,
Στρέφη Φιλοπάππου και Λυκαβητό με κρύο,
κι από μακριά γιορτή με κόσμο σειρήνες φώτα,
κι από κοντά όλοι με σύρτη πίσω απ'την πόρτα.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 85.
Το γρανάζι που έστησαν οι μηχανές στο κέντρο του κόσμου, πηγαίνει ανάποδα.
Οι δείκτες του κινούνται αριστερόστροφα. Και ο χρόνος μετράει προς τα πίσω.
Φήμες λένε για ανθρώπους στην κοιλιά του που γυρίζουν τα γρανάζια του με τα χέρια. «Σταμάτα να κυνηγάς τα σύννεφα και πήδα.» φώναξε η μηχανή στη γυναίκα.
Και εκείνη βούτηξε από το 6. Η ώρα έδειχνε 0.

Στίχοιμα - Γρανάζι

Είμαι γρανάζι
γυρίζω στον κόσμο που όλο αλλάζει,
σαν παιδί που χάθηκε στην πόλη και φωνάζει,
γρανάζι σαν το κανάλι που σε αηδιάζει,
σαν την κοινωνία που βάλεται και κοχλάζει,
κοίτα ο φίλος σου δίπλα είναι γρανάζι,
ο γείτονας γρανάζι γι'αυτό στραβά σε κοιτάζει,
ο ξένος ουρλιάζει και ο Χρυσαυγίτης σφάζει,
γιατί αντί για λάδι ρίχνουν αίμα στο γρανάζι,
θέλω να πω είσαι ένα δόντι στο γρανάζι,
γι'αυτό αυτό που λες έχει αρχίσει να με κουράζει,
όπως και αυτός ο κόσμος που τίποτα δεν το νοιάζει,
όπως κι η ανάμνηση της που αρχίζει να ξεθοριάζει,
γρανάζι είναι η σχέση μας νερό που βράζει,
μας νίκησε η εποχή και τώρα κάνει χάζι,
γι'αυτό στα λεωφορεία ο κόσμος αναστενάζει,
γιατί η ζωή κυλάει σε ρόδες και αίμα στάζει,
γρανάζι γνώρισα μια κοπέλα που σου μοιάζει,
μου είπε πε πως αγάπη μοιράζει και ρούχα βγάζει,
το νου σου να κάνεις πάντα αυτό που σε εκφράζει,
γιατί η πουτάνα δίπλα σου είναι κι αυτή γρανάζι.

Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει,
γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι,
όπως και 'κείνη η κοπέλα που σου μοιάζει,
έτσι και συ είσαι ένα δόντι στο γρανάζι.
Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει,
γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι,
κι η ανάμνηση σου άρχισε να ξεθωριάζει,
γιατί ήσουν πάντα ένα δόντι μες το γρανάζι.

Και έτσι πάει και το γρανάζι συνεχώς γυρίζει,
γρανάζι και ο Ναζί που το κεφάλι του ξυρίζει,
γρανάζι σαν το χαμόγελο της που αφοπλίζει,
γρανάζι και το εγώ μου που γύρω μου τοίχος χτίζει,
όπως και ο λαός που όλο μαλακίες ψηφίζει,
γιατί κάθε λαός παίρνει αυτό που του αξίζει,
γιατί κάποτε ψήφιζες έναν να σε διορίζει,
και τώρα μου ψηφίζεις τον άλλον να σε δανείζει,
γιατί ο κόσμος γρανάζι είναι που γυρίζει,
γρανάζι κι η ανάγκη που έρχεται και σ'ορίζει,
γρανάζι είναι κι'αυτός που από μακριά σε βρίζει,
όμως μπροστά σου όσα λέει δεν τα υποστηρίζει,
είναι γρανάζι αλάδωτο που όλο τρίζει,
το πάθος του παιδιού που παλεύει να ξεχωρίζει,
κι αλήθεια δεν είναι η σειρήνα που φοβίζει,
μα το άδικο του μπάτσου που Δεκέμβρη σου θυμίζει,
γιατί έτρεχες από Εξάρχεια κρυβόσουν Γκύζη,
σε μια κοπέλα που πλέον λέει δεν σε γνωρίζει,
γρανάζι είσαι κι εσύ και ότι σε χαρακτηρίζει,
γρανάζι είμαι και εγώ και όλος ο κόσμος που γυρίζει.

Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει,
γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι,
όπως και 'κείνη η κοπέλα που σου μοιάζει,
έτσι και συ είσαι ένα δόντι στο γρανάζι.
Γιατί ο κόσμος σας έπαψε να με νοιάζει,
γιατί όλα γύρω γυρίζουνε το γρανάζι,
κι η ανάμνηση σου άρχισε να ξεθωριάζει,
γιατί ήσουν πάντα ένα δόντι μες το γρανάζι.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 92.
Αυτό που έγινε γράφτηκε στις σειρές του πενταγράμμου.
Νότα νότα με χτίσανε. Νιώσε.
Τα καμμένα λάστιχα θυμίζουν μυρωδιά από βινύλιο.
Θυμάσαι που σου φώναζα να τους προσέχεις γιατί στραβώνουν; Θυμάσαι;

Στίχοιμα feat Marginal - Είμαι χαμένος

Είμαι χαμένος μέσα στα παλιά μου cd
και ταξιδεύω με τετράμετρα του Biggie
είμαι χαμένος κλεισμένος μες στο σπίτι
χάθηκα απ'τη γειτονιά γιατί με λεν αλήτη (x2)

Πριν καν αρχίσω, ήθελε ένα έθνος ,
εκατομμυρίων για να με κρατήσει πίσω,
γκόμενες φύγανε, οι φίλοι μου χαθήκανε ,
και μένα σαν τον Eazy μια μέρα νεκρό με βρήκανε,
το στυλ μου άνετο ζω τη ζωή ,
μετά το θάνατο σαν το Biggie οπότε γάμα το,
το παιχνίδι μου άπαιχτο, το μυαλό μου άτακτο,
βρώμικο σαν τον παλιό βρώμικο μπάσταρδο,
είναι οι δειλοί πολλοί και θέλουνε πολλά,
έρχονται γύρω γύρω μα ποτέ πολύ κοντά,
και πάει κάπως έτσι που λέγανε και οι Run,
η καύλα μου μεγάλη σαν τον Mel σαν τον Pun,
είμαι χαμένος μέσα στα μυαλά αυτών που ακούν,
έχω αφήσει την ψυχή μου στους ναούς του Boom,
είμαστε χτύπημα αυτή είναι η μοίρα μας,
είμαι το μήνυμα του Flash μαζί και του Nas,
τόσα χρόνια εκπληκτικός σαν τον Kane,
είμαι χαμένος μέσα στο σπίτι των House of pain,
χαμένος στων Cypress την μαύρη τη Κυριακή ,
στις γειτονιές που οι ήρωες μου μεγαλώσαν εκεί.


Είμαι χαμένος μέσα στα παλιά μου cd
και ταξιδεύω με τετράμετρα του Biggie
είμαι χαμένος κλεισμένος μες στο σπίτι
χάθηκα απ'τη γειτονιά γιατί με λεν αλήτη (x2)

Boom biddy είμαι κακό παιδί όπως ο Biggie,
κακόφημος Infamous όπως οι M.Ο.Β.Β.,
στη γειτονιά με φωνάζουν αλήτη,
σαν τους Public είμαι ο φόβος του μαύρου πλανήτη,
εκπρόσωπος μέσα στην πόλη των Αθηνών ,
σαν τους Cypress γίνομαι με hits απ'το bong,
είναι στιγμές που χάνομαι και είμαι αλλού,
είμαι Starr σαν στους Gang, rest in peace Guru,
έχω ευθύνη είμαι απ'αυτούς που αλήτες έχουν μείνει,
σαν τον Pac μόνο ο θεός μπορεί να με κρίνει,
ζήτα απ'αυτόν συγγνώμη όχι από μας,
εγώ χρειάζομαι μόνο ένα mic όπως ο Nas,
ένα beat σαν του Premo απ'τα παλιά,
κι ένα 16άρι για να γίνει η δουλειά,
είμαι κάτι μεταξύ του Fame και του Billy Danze,
είστε κάτι μεταξύ του Lil Wayne και της γυφτιάς,
είμαι αλλού γι'αυτό και δε με πιάνεις ρε man,
γιατί σαν τον Big L μιλάω criminal slung,
είμαι φαινόμενο super lyrical όπως ο Pun,
το στυλ είναι για πάντα σαν τους Wu-Tang.

Είμαι χαμένος μέσα στα παλιά μου cd
και ταξιδεύω με τετράμετρα του Biggie
είμαι χαμένος κλεισμένος μες στο σπίτι
χάθηκα απ'τη γειτονιά γιατί με λεν αλήτη (x4)

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 124.
Εσύ και το μολύβι που τελειώνει είστε τα μόνα πράγματα που είναι δικά μου.
Έχεις δει τα λουλούδια πώς ανοίγουν την αυγή;
Έχεις ακούσει τις κραυγές του μεγάλου πολέμου;
Ό,τι άκουσες και είδες είναι δικό σου. Αλλά και τίποτα.
Πάρε με αγκαλιά. Καληνύχτα…

Στίχοιμα - Δικό μου

Τα βήματα μου είναι βαριά ψάχνω την άκρη μου,
ψάχνω τον πόνο μου γιατί έχασα το δάκρυ μου,
θέλω να φτύσω τοίχους για να γκρεμίσω,
κι ότι κάποτε ήτανε δικό μου θέλω πίσω,
θέλω πίσω τα τσακάλια απ'το σχολείο,
να γράψω θέλω τους πρώτους στίχους μες στο θρανίο,
ένα τσιγάρο πρωινό και μία μπάλα,
ήμουν καλό παιδί μα όχι παιδί σαν τ'άλλα,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
το Γιώργο τον Σπύρο και απ'την Αγγλία έναν αδερφό μου,
δύο κασέτες και το walkman το παλιό μου,
και μία ξήγα καλή απ'τον κολλητό μου,
θέλω να πάρω πίσω τις παλιές μου μέρες,
καυτά Σαββατοκύριακα κι ασπρόμαυρες Δευτέρες,
θέλω να πάρω πίσω τις παλιές μου νύχτες,
νύχτες που αυτοκτονούσα από τους λεπτοδείκτες,
θέλω να πάρω πίσω το χαμένο χρόνο,
θέλω μία ανάσα να πάρω τίγκα οξυγόνο,
θέλω να πάρω πίσω όσα ήτανε δικά μου,
πουτάνες φέρτε μου πίσω όλα τα λεφτά μου.

Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω κάθε φίλο μου κάθε αδερφό μου.
Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω το χώμα την γη τον ουρανό μου.

Θέλω ν'ακούσω πάλι την φωνή του κόσμου,
τις πέντε συμβουλές που μου 'χε δώσει ο αδερφός μου,
θέλω να θυμηθώ και 'κείνο το βιβλίο,
που ο έρωτας τους κάνει κι αυτοκτονούν κι οι δύο,
θέλω ν'αράξω πάλι στο παλιό μου σπίτι,
Παλαιάς Καβάλας κάτι Άγιο Σπυρίδωνα στο city,
ένα κροσέ του δασκάλου μου μες στην μύτη,
και μια πουτάνα ενός κερατά ασφαλίτη,
θέλω να πάρω πίσω το παλιό μου αμάξι,
είναι Mazda μαύρο 323 που το 'χα κάψει,
θέλω να δω ξανά τον πιο καλό μου δίσκο,
θυμάμαι ποιον λέγεται Μηχανές μα δεν τον βρίσκω,
θέλω να περιμένω πάλι έξω απ'το An (Club) ,
θέλω να 'μαι από κάτω θέλω να ξανά γίνω fan,
κι αν ήξερα από την αρχή τι παίζει ρε man,
θα τους έγραφα στ'αρχίδια μου θ'άκουγα μόνο Pun.

Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω κάθε φίλο μου κάθε αδερφό μου.
Θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω να πάρω πίσω ότι ήτανε δικό μου,
θέλω πίσω το χώμα την γη τον ουρανό μου.

Ημερολόγιο Μηχανών. Ημέρα 156.
Και που κάτι προσπαθεί ν'αναβλήσει απ'τις αναμνήσεις.
Ψίθυροι ακούγονται αλλά όχι στις σκοτεινές γωνίες και στενά.
Πίσω απ'τα κάγκελα στις αγορές του κόσμου, υπάρχουν ομάδες που δεν κινούνται με σκοπό.
Κινούνται με λόγο. Πόσες φορές προσπάθησα να δω πίσω απ'την μάσκα σου?
Και 'συ βιαζόσουν.

Στίχοιμα - Συμμορία των Δέκα


Μεγάλωσαν μαζί πνιγμένοι μέσα στο σύστημα,
που όποιος δεν το προσκυνά αδερφέ αργοπεθαίνει,
εφτά από αυτούς τσακάλια δύο παιδιά και μια γυναίκα,
στα 18 τους φτιάξανε τη συμμορία των δέκα,
τους έθρεψε η πλατεία, χόρτο, γήπεδο, βία,
τους είπαν δολοφόνους μα ήτανε συμμορία,
τα φράγκα για τα όπλα τα βρήκαν από ληστεία,
και δώσαν άλλη όψη στον όρο τρομοκρατία,
ο πρώτος απ' αυτούς σκοτώθηκε κάπου στη Πλάκα,
μόλις είχε σκοτώσει έναν υπουργό μαλάκα,
δύο μπράβους και έναν την αντιτρομοκρατικής,
για πλάκα, τους περίμενε με ένα ΑΚ,
το δεύτερο τσακάλι το βρήκανε σε χαντάκι,
και δίπλα του τον Άκη ένα φίλο του βαποράκι,
τον έσφαξαν τα πρωτοξάδελφα ενός εμπόρου,
που εντόπισαν νεκρό στα νερά ανοιχτά του Πόρου,
το τρίτο και το τέταρτο τσακάλι μαζί,
πήγαν ζωσμένο εκρηκτικά σε εκδήλωση νεοναζί
πριν γίνει ο Τάσος έκλεισε το μάτι στον Κωστή,
αγκαλιάστηκαν και πήραν μαζί τους καμιά εκατοστή,
ο πέμπτος, δεν σκότωσε κανέναν ποτέ,
σπούδασε επικοινωνίες και χώθηκε στον ΟΤΕ,
κι από κει μέσα έβλεπε και άκουγε τα πάντα,
έστρωνε το κρεβάτι να γαμήσουν τα κομάντα.

Ήτανε πέντε, έξι, εφτά και δέκα
Ήτανε πέντε, έξι, εφτά και δέκα
Ήτανε πέντε, έξι, εφτά και δέκα
που φτιάξανε τη θρυλική τη συμμορία των δέκα

Ήτανε πέντε, ήτανε έξι, εφτά και δέκα
που φτιάξανε τη θρυλική τη συμμορία των δέκα
ήτανε εφτά τσακάλια δύο παιδιά και μια γυναίκα
κι όλοι μιλάνε πλέον για τη συμμορία των δέκα

Ο έκτος είχε θέμα πάντα με την εξουσία,
τελείωσε σχολείο με έφεση στη χημεία,
αυτός και η παρέα του κουνήσαν την Ελλάδα,
με ένα βανάκι νιτρικό αμμώνιο στη ΓΑΔΑ,
το έβδομο τσακάλι το δέσανε ασφαλίτες,
σε μια πορεία απ' αυτές που φώτιζαν τις νύχτες,
τον δέσαν Φιλελλήνων και Καραγεώργη Σερβίας,
κι έχασε τα μυαλά του στη κλούβα μιας διμοιρίας,
υπήρχαν όμως άλλα δύο παιδιά και μια γυναίκα,
που ήταν μέλη στη γνωστή τη συμμορία των δέκα,
το ένα το παιδί αυτοκτόνησε στις γραμμές,
μόλις έγραψε στο τοίχο "θάνατος στις μηχανές",
το άλλο το παιδί τελείωσε μηχανουργός,
και στη συμμορία των δέκα ήτανε οπλουργός,
μα είχε ξεφύγει, σκότωνε όποιον έβρισκε στη φρίκη,
έβγαινε απ το σπίτι του μονάχα για κυνήγι,
και πάμε στη γυναίκα της συμμορίας των δέκα,
μικρή ήταν κορίτσι με φούστα γυαλιά και στέκα,
μεγάλωσε με πάθος ώσπου έκανε το λάθος,
και σκότωσε τον διοικητή της Τράπεζας Ελλάδος.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 178.
Οι αντιστασιακοί υστερούν σε όπλα.
Ακούγεται ότι κρατάνε έκταση της πόλης.
Αλλά όλο και μικραίνει.
Η φύση είναι ανήμπορη μπροστά σε αυτό.
Είμαστε σαν σελίδα της ελληνικής μυθολογίας. Περιμένουμε τον ήρωα.
«Η αλήθεια είναι στα ντουβάρια.» φώναξε ο καρκινοπαθής πίσω από το συρματόπλεγμα.
Μίλα μου λίγο, αυτή η σιωπή με σκοτώνει. Άλλωστε αν δεν καούμε εμείς πώς θα φωτιστεί η νύχτα;

Στίχοιμα feat Dask - Τοίχος

Ο τοίχος έγραφε όσα σκέφτεται ο κόσμος κρυφά,
όσα δεν λέει το στόμα φίλε τα λέει η μπογιά,
αυτόν τον τοίχο κάποιος είπε πως το βάφαν παιδιά,
αυτός ο τοίχος χωρίζει πόλεις ανθρώπους μυαλά.
Ο τοίχος έγραφε όσα σκέφτεται ο κόσμος κρυφά,
όσα δεν λέει το στόμα φίλε τα λέει η μπογιά,
αυτόν τον τοίχο κάποιος είπε πως το βάφαν παιδιά,
αυτός ο τοίχος χωρίζει το πίσω με το μπροστά.

Περπατάω κατά μήκος τους τοίχους,
πατάω σε ήχους πίσω μου έχω λύκους κι αγανακτώ κατοίκους,
ο τοίχος που χωρίζει τον κόσμο λέει αλήθεια,
φωνάζει βοήθεια μα εσείς ζείτε στα παραμύθια,
ο τοίχος είχε πει ο κόσμος είναι στα παπάρια του,
και το Αιγαίο ανήκει μοναχά στα ψάρια του,
ο τοίχος είπε ότι γαμιούνται όλα τα σύνορα,
πρώτα δουλειά μετά ψώνια και σπίτι γρήγορα,
ο τοίχος είπε αυτό που έπρεπε να 'χε πει,
αν ο πλανήτης ήταν τράπεζα θα είχε σωθεί,
ο τοίχος βρήκε αυτό που λείπει σε μια γενιά,
είπε στ'αρχίδια μου τα φράγκα αγάπη θέλω μουνιά,
στον τοίχο που χωρίζει τον κόσμο γράφουν παιδιά,
γιατί τ'αυτιά σας έχουν τοίχους και οι τοίχοι αυτιά,
κι άμα πέφτεις σ'ένα κόσμο που πέφτει και λείπει ο πάτος,
τότε ο τοίχος λέει φάε σκατά κερνάει το κράτος.

Ο τοίχος έγραφε όσα σκέφτεται ο κόσμος κρυφά,
όσα δεν λέει το στόμα φίλε τα λέει η μπογιά,
αυτόν τον τοίχο κάποιος είπε πως το βάφαν παιδιά,
αυτός ο τοίχος χωρίζει πόλεις ανθρώπους μυαλά.
Ο τοίχος έγραφε όσα σκέφτεται ο κόσμος κρυφά,
όσα δεν λέει το στόμα φίλε τα λέει η μπογιά,
αυτόν τον τοίχο κάποιος είπε πως το βάφαν παιδιά,
αυτός ο τοίχος χωρίζει το πίσω με το μπροστά.

Το ντουβάρι δίνει γνώση η οθόνη απειλές,
ο τοίχος γράφει λευτεριά στους τηλεθεατές,
γιατί ο τοίχος μιλάει για μένα μιλάει για σένα,
ο τοίχος βλέπει ανθρώπους σβηστούς κουτιά αναμμένα,
λέει για τ'άγρια που τα σκοτώνουν ήμερα,
λέει για τ'αύρια που διώχνουνε τα σήμερα,
γράφτε τον τοίχο αυτό που θέλετε να πείτε,
γιατί μεταφερθήκαμε ψάχτε μας να μας βρείτε,
ο τοίχος γράφει δόξα τα λεφτά έχουμε θεό,
γράφει στράτευση στα ογδόντα σύνταξη στα δεκαοχτώ,
αυτός ο τοίχος που χωρίζει τον κόσμο τόσο καλά,
λέει πως τρομοκρατία είναι να ψάχνεις δουλειά,
ο τοίχος λέει αυτά που από φόβο εσείς δεν λέτε,
λέει δεν υπάρχει δεν μπορώ υπάρχει δεν γαμιέται,
κι αφού ο τοίχος τους χωρίζει τον κόσμο σ'έμείς κι εσείς,
σε κόσμο για λίγους μαλάκα δεν χωράει κανείς.

Ο τοίχος έγραφε όσα σκέφτεται ο κόσμος κρυφά,
όσα δεν λέει το στόμα φίλε τα λέει η μπογιά,
αυτόν τον τοίχο κάποιος είπε πως το βάφαν παιδιά,
αυτός ο τοίχος χωρίζει πόλεις ανθρώπους μυαλά.
Ο τοίχος έγραφε όσα σκέφτεται ο κόσμος κρυφά,
όσα δεν λέει το στόμα φίλε τα λέει η μπογιά,
αυτόν τον τοίχο κάποιος είπε πως το βάφαν παιδιά,
αυτός ο τοίχος χωρίζει το πίσω με το μπροστά.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 184.
Τα χέρια μου μυρίζουν.
Ψάχνουμε στις παλιές χωματερές.
Τσίγκους και κουτιά από κονσέρβα.
Οι μηχανές δίνουν παραπάνω φαγητό αν τους πας λαμαρίνα.
Η Αθήνα που ξέραμε άδειασε.
Οι μισοί πεθάνανε και οι άλλοι φύγανε.
Υστερόγραφο: οι μηχανές επιτίθενται στα γυναικόπαιδα, τους παίρνουν μαλλιά και νύχια.

Στίχοιμα - Γενιά μες στα σκουπίδια

Τα παιδιά στην γειτονιά κάνουνε πλάκα,
και στην πλατεία κοροϊδεύουν το βλάκα,
στο δεύτερο πάλι γαμάνε την πουτάνα,
δεν έχω διάβασμα παράτα με ρε μάνα,
μέρα τη μέρα κάθε Δευτέρα,
ειν' η ανάγκη που ξυπνάει τον πατέρα,
και στους φιλούσανε μες στο μυαλό μια σφαίρα,
να γίνει λέρα για να κυβερνάς γαλέρα,
ειν' η οικογένεια μες την σχιζοφρένεια,
ο κοινωνικός ιστός έχει σπάσει με κάθε έννοια,
γι'αυτό πηδάνε τα κάγκελα του σχολείου,
για να παν' να χτυπηθούν με τα Μ.α.τ. μες την Σταδίου,
δεν φταίει η εφτά δεν φταίει η δεκατρία,
δεν φταίει η original φταίει η διαιτησία,
γι'αυτό ήσουν στα κάγκελα τις τέσσερα προχθές,
γι'αυτό θυμάσαι μάγκα μου την σκεπαστή και κλαις,
δεν παίζει ελπίδα παίζει αδιαφορία,
έξω από το σπίτι βία μέσα η αγωνία,
πάλι τα ίδια αυτή ειν' η αλήθεια,
στέλνουν ακόμα μια γενιά μες στα σκουπίδια.

Δεν παίζει ελπίδα μάγκα το είδα,
θέλουν ακόμα μια γενιά με αλυσίδα,
γιατ'ειν' αρχίδια πάλι τα ίδια,
θέλουν ακόμα μια γενιά μες στα σκουπίδια.

Ειν' η οργάνωση μες στην αποχαύνωση,
παίζει ελευθερία λόγου μα δεν έχεις άποψη,
δεν φταις εσύ φταίει η πουτάνα η tv,
κι ένα σχολείο που σε πήγε σαν πρόβατο στο σφαγείο,
σαν τον μπαμπά σου σαν τον παππού σου,
σ'έχουν για πέταμα σαν όλους τους δικούς σου,
γι'αυτό σου φταίνε όλα και σ'ακούω να βρίζεις,
γι'αυτό αυτούς που ψήφισαν αυτοί κι εσύ ψηφίζεις,
ειν' η αλυσίδα είναι η σφύγκα,
που σέρνει όλες τις γενιές μες στα σκουπίδια,
και 'συ κάθε 25η κι 8η πιόνι,
μου κρεμάς την σημαία έξω απ'το μπαλκόνι,
είναι το story που 'μαθα στ'αγόρι,
για οταν τραβάει η ζωή το ανηφόρι,
και αν είναι ίδιο το παιδί ίδιο να μείνει,
το κράτος σκοτώνει το αλλιώτικο με ηρωίνη,
τα παιδιά στην γειτονιά δεν κάνουν πλάκα,
και στην πλατεία τον τρελάνανε τον βλάκα,
στο δεύτερο μάλλον παντρεύτηκε η πουτάνα,
και ένα χρόνο τώρα μου ΄χεις λείψει μάνα.

Δεν παίζει ελπίδα μάγκα το είδα,
θέλουν ακόμα μια γενιά με αλυσίδα,
γιατ'ειν' αρχίδια πάλι τα ίδια,
θέλουν ακόμα μια γενιά μες στα σκουπίδια.

Ημερολόγιο Μηχανών. Ημέρα 203.
Ακούω βήματα απ'έξω κι η περίμετρος σωπαίνει.
Οι Μηχανές μας πείσανε πως για όλα φταιν οι άλλοι.
Ο διπλανός κι ο από πάνω ο δυνατός κι ο αδύνατος.
Και 'μεις ζαλισμένοι από αρώματα, συνεχίζαμε να κοιτάμε της οθόνες του τίποτα.
Και τώρα που μας κάνανε χίλια κομμάτια, βρήκαμε μάτια για να δούμε και φωνή για να φωνάξουμε.
Στην σφραγίδα των Μηχανών υπάρχει μια φράση,
"Εκεί κρύβεται η αλήθεια αλλά τώρα είναι αργά."
Αργά για να νιώσουμε.

Στίχοιμα - Νιώσε μας

Ξεκινήσαμε μια μέρα από τους τόπους του τίποτα,
με βάρκες που χάθηκαν στον ορίζοντα,
κάποιοι από μας γίνανε ένα με τα κύματα,
κι άλλοι κάνανε στην Ευρώπη τα πρώτα βήματα,
νιώσε μας στέγη δουλειά κι αγάπη δώσε μας,
είμαστε αδύναμοι και 'μεις όπως και οι χώρες μας,
νιώθουμε παράνομοι σε μια πατρίδα άγονη,
άκου τις κραυγές των λαών κι όχι του Άδωνη,
νιώσε μας κοίτα μας τι σου θυμίζουμε?
Έλληνες του '50 πιάτα καθαρίζουμε,
γελαστοί σκούροι τύποι που βλέπεις στα φανάρια,
και τους θυμώνεις που σου πλένουνε τα τζάμια,
ξέρεις δεν θα ήθελα να ήμουνα εδώ,
έχω πατρίδα οικογένεια και εγώ,
Έλληνα στη χώρα μου έχει εμφύλιο και χούντα μην ξεχνάς,
και εδώ είχατε εμφύλιο και χούντα,
νιώσε μας κανείς εδώ δεν ήρθε για να κλέψει,
ήρθαμε για δικαίωμα στο όνειρο στη σκέψη,
δεν πιστεύουμε στον ίδιο θεό μα έχουμε ένα κοινό,
και τους δυο πολιτικοί μας έχουν κλέψει.

Νιώσε μας αν θέλεις λίγη αγάπη δώσε μας,
στέγη δουλειά αξιοπρέπεια σώσε μας,
μόνο μη λες να φύγω δεν έχω που να πάω,
πατρίδα μου ειναι το χώμα που τώρα πατάω,
γι'αυτό νιώσε μας αν θέλεις λίγη αγάπη δώσε μας,
στέγη δουλειά αξιοπρέπεια σώσε μας,
μόνο μη λες να φύγω δεν έχω που να πάω,
πατρίδα μου είναι ότι μισώ και ότι αγαπάω

Είμαι το παρελθόν σου είμαι οι ενοχές σου,
είμαι η δουλειά που δε θα έκανες ποτέ σου,
είμαι τα όνειρα μου δίπλα στα όνειρα σου,
και τα παιδιά μου να παίζουν με τα δικά σου,
στην ίδια τάξη στο ίδιο άστυ,
αύριο στην ίδια σχολή στην ίδια φάση,
ίσως και στην ίδια δουλειά στην ίδια λάσπη,
μάθε το παιδί σου να αγαπά το μετανάστη,
νιώσε μας αν δεν μπορείς στους μπάτσους δώσε μας,
αν νιώθεις πιο καλά στα κελιά χώσε μας,
και άμα φοβάσαι μόνος τις νύχτες,
φώναξε στην γειτονιά και 'συ τους χρυσαυγίτες,
νιώσε μας αύριο μπορεί να είσαι άρρωστος,
και το παιδί μου ίσως να 'ναι γιατρός,
ή στη χειρότερη αύριο μπορεί να 'σαι κατάδικος,
στο ίδιο κελί με μας το ίδιο να φαΐ να τρως,
για αυτό νιώσε με κάτσε δίπλα μου έλα μίλα μου,
θέλω να μου πεις τον καημό σου και εγώ την πίκρα μου,
θα βρω ελευθερία όταν στα λεωφορεία,
στην δίπλα θέση κάτσεις άνετα χωρίς φοβία,
πρόσεχε τα ghetto που φτιάχνουν δεν είναι λύση,
το ξένο θα μείνει ξένο όταν μόνο του ζήσει,
ή θα γίνουμε Astoria όπως εσείς στη Δύση,
ή μειονότητα του Saint Dennis να καίμε το Παρίσι.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 203.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος σε αυτό το στρατόπεδο, είναι να μην σε βρούνε μνήμη μου.
Και αν πέσουν όσα γράφω στα χέρια κάποιου, θέλω να είναι παιδί.
Παιδί που να μην ξέρει να διαβάζει.
Απλά να κοιτάει το χαρτί και να φαντάζεται.
Και να αφηγείται για τον κόσμο πριν τις μηχανές.
Όσο για μένα, δεν θα σου πω ούτε ποιος είμαι, ούτε για όσα με αδίκησαν.
Εγώ με τους ανθρώπους τελείωσα.

Στίχοιμα - Ό,τι δεν σας κάνει

Μην με ρωτάς που πάει μην με ρωτάς τι κάνει,
μην με ρωτάς αν ζει σε θάλασσα ή σε λιμάνι,
μην με ρωτάς αν ζει μάλλον έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει,
μην με ρωτάς για 'κεινον ζει στις καρδιές των λίγων,
ο μύθος λέει πως κυκλοφορεί σ'αγέλες λύκων,
μην με ρωτάς για 'κεινους για γκόμενες και φίλους,
πες μου μονάχα πως τ'αγκάθια μοιάζουνε με κρίνους,
γι'αυτό σου λέω αλάνι αυτός έχει πεθάνει,
έχει στα χέρια του τρύπες αγκάθινο στεφάνι,
και μην ακούς τις φήμες πως γράφει ακόμα ρίμες,
ότι είχε πει είναι πλέον αναμνήσεις είναι μνήμες,
είπανε τόσοι τόσα βγάλανε τόσοι γλώσσα,
και η ουσία ανακατεύτηκε με τόσα λόγια,
στα στάχια μες του χρόνου τα απέραντα αλόνια,
και τα καλύτερα του χρόνια λιώσανε σαν χιόνια,
καταλαβαίνεις τώρα έχει περάσει η ώρα,
και αυτός έχει περάσει απέναντι σε άλλη χώρα,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε.

Ρεφραίν:
Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.

Μην με ρωτάς τι κάνω μην με ρωτάς που πήγα,
πετάω σαν πεταλούδα και τσιμπάω σαν την σφήγκα,
μισώ το άδικο μ'ένα μίσος μονάδικο,
πέθανα και είμαι ελεύθερος σ'ένα τρελάδικο,
μην μου ζητάς να ζήσω ούτε να σου μιλήσω,
μην μου ζητάς να πάω μπροστά έχω γυρίσει πίσω,
πίσω στην πράξη πίσω στην ίδια τάξη,
είμαι ο ίδιος κάφρος τίποτα δεν έχει αλλάξει,
γι'αυτό μ'ακούς να βρίζω γιατί έπαψα να ελπίζω,
αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει τροχιά νομίζω,
γαμώ την πρόοδο τους και τον πολιτισμό τους,
γαμώ την μάνα τους γαμώ και τον πρωθυπουργό τους,
μην με ρωτάς τι λέω εγώ για όλα φταίω,
και έχω ξεχάσει να πονάω μην με ρωτάς αν κλαίω,
πες ότι χάθηκα πες τους τρελάθηκα,
πες πως την φάση και τον κόσμο τους σιχάθηκα,
και μην ρωτάς που θα 'μαι γιατί να σου πω φοβάμαι,
πισωγυρνάς δεν ήμουν δε είμαι ούτε θα'μαι,
πες τους πως έφυγα πες τους πως πέθανα,
γιατί όσο ζούσα ρε κουφάλες δεν σας έκανα.

Είπανε χάθηκε,
είπαν τρελάθηκε,
είπαν πως πήγε στην κόλαση και ξεχάστηκε,
είπαν πως άλλαξε εγώ λέω πως πέθανε,
γιατί όσο ζούσε ρε κουφάλες δεν σας έκανε,
είπαν ωρίμασε είπαν μεγάλωσε,
και ότι τον σκότωνε γλυκά όποιον αγκάλιαζε,
μην με ρωτάς τι κάνει για μένα έχει πεθάνει,
έτσι είστε οι άνθρωποι σκοτώνετε ότι δεν σας κάνει.


Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 262
Οι μέρες μου περνάνε, οι νύχτες μου δεν περνάνε.
Γράφω πάνω σε αυτό το ημερολόγιο για τον κόσμο που δεν θα δω.
Και για σένα που δεν θα αγαπήσω.
Λένε ότι όταν αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό σου αποτελεί κλινική περίπτωση.
Εγώ απλά πιστεύω ότι το υποσυνείδητο αποσχίζεται της βιωματικής λογικής και το υποκείμενο έλκεται σε κατάσταση εσωτερικής διένεξης την οποία εξωτερικεύει.
Εδώ μέσα καταρρέω. Είσαι ακόμα εκεί;

Στίχοιμα - Τα όνειρα μου


Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Στα όνειρα μου κάνω αυτό που θέλω όποτε το θέλω,
μπαίνω στο μυαλό των άλλων το κάνω μπουρδέλο,
είναι η ώρα που παραστρατώ απ'το κοπάδι,
σαν Δαίμονας εν Παράδεισο και Άγγελος στον Άδη,
στα όνειρα μου έχω βρει τον τάφο του Αδόλφου,
και τα οστά του τα 'βγαλα τα 'ριξα στα σκυλιά,
και 'κεινα τα 'φαγαν με λύσσα κόκαλα ενός φασίστα,
που βύθισε αίμα την Ευρώπη σε μια νύχτα,
στα όνειρα μου έχω τρέξει μέσα στην Ραμάλα,
και είδα ένα παιδί πεσμένο δίπλα του μια μπάλα,
και του λέω τι κάνεις μου λέει δεν φταίω εγώ,
έγω έπαιζα και αυτοί πυροβολούσαν εδώ,
γαμημένοι στα όνειρα μου έρχονται πεθαμένοι,
βρίσκουν άσυλος της χώρας μου όλοι οι ξένοι,
στα όνειρα μου η εγγονή του Καρατζαφέρη,
μπαίνει σε ξενοδοχείο μ'ένα μαύρο χέρι-΄χερι,
στα όνειρα μου κάποια βράδια τυλίγω φέρετρα,
με μια σημαία κόκκινη μπλε και νιώθω υπέροχα,
αγέροχα τους κοιτώ και τους μιλώ στ'αυτί,
σκουπίδια καλό ταξίδι πίσω στην πατρίδα.

Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Οι γιατροί μου λένε πως είμαι αντικοινωνικός,
πως είμαι άρρωστος εμμονικός και ψυχωτικός,
μα νιώθω εντάξει μόνο στον ύπνο έχω ένα θεματάκι,
ότι πιο φρικτό το βλέπω και το κάνω πράξη,
στα όνειρα μου οι Αρμένιοι μπαίνουν στην πόλη,
και 5 εκατομμύρια Τούρκοι σφάζονται όλοι,
πληγωμένοι μου λένε γιατί τους λέω δεν ξέρω man,
εκεί που θα πάτε ψάχτε ρωτήστε τον Κεμάλ,
στα όνειρα μου πάνε στην Χάγη όλοι εκείνοι,
που ευθύνονται για τόσους νεκρούς στην Παλαιστίνη,
κι όταν πήγαν γεμίσαν οι κρεμάλες με ηγέτες,
γιατί είχε δικαστές στις έδρες κι όχι μαριονέτες,
στα΄ονειρα μου δικάζουνε κάθε προδώτη,
κάθε Κώστα κάθε Ρουσόπουλο κάθε Λαλιώτη,
θέλω αίμα στα όνειρα μου όλα είναι ψέμα,
μα η αλήθεια κρύβεται στα όνειρα του καθένα,
τα όνειρα μου κόλαση γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και όραση,
στα όνειρα μου πόνος πολύς αίμα πολύ,
δεν αντέχω για αυτό και δεν κοιμάμαι πολύ.

Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Γιατ'είστε γαμημένοι στον ύπνο που πεθαίνει,
ότι αγάπησα ότι έγραψα και φώναξα σιωπαίνει,
φοβάμαι κάθε φορά που πέφτω και κοιμάμαι,
στον δρόμο του εφιάλτη με τις λεύκες περπατάμε,
στα όνειρα μου αίμα στα όνειρα μου ψέμα,
τα όνειρα μου είναι εξ ολοκλήρου γαμημένα,
στα όνειρα μου χάνεται ότι βρέθηκε κοντά μου,
στα όνειρα μου βλέπω μνήμα που 'χει τ'όνομα μου,
αλήθεια το βράδυ ξυπνάω ζητάω βοήθεια,
σηκώνομαι και ανοίγω τα φώτα από συνήθεια,
μικρό παιδί κάθε πρωί έπαιζα με παιχνίδια,
τώρα σηκώνομαι με ένα πόνο μες τα στήθια,
και κάθε νύχτα βλέπω ξανά τα ίδια,
βλέπω παιδιά που ψάχνουνε τροφή μες τα σκουπίδια.

Τα όνειρα μου κόλαση,
γαμώ την τηλεόραση,
χάνεται η ακοή μου η αφή μου και η όραση,
στα όνειρα μου περπατάω ανάμεσα σε τάφους,
τάφους με πολιτικούς και δημοσιογράφους.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 278.
Έχω να κοιμηθώ μέρες.
Οι σειρήνες ακούγονται κάθε 2 λεπτά και ο εφιάλτης της πρώτης νύχτας επιστρέφει.
Γύρω μου η εξάντληση και το ντουβάρι που ακουμπάω παγωμένο.
Μπροστά μου περπατούν οι κουρασμένοι του περιθωρίου.
Δεν μιλάνε. Μόνο ένας μου μίλησε μια φορά σκυφτός και περήφανος.
Γερασμένος σταμάτησε μπροστά μου, κοίταξε προς τη μεριά μου και είπε:
«40 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τότε που τραγούδησα για πρώτη φορά ….»

Στίχοιμα - Στην αγκαλιά του Μάρκου

Γεννήθηκε το πέντε κι είχε αδέρφια πέντε,
πίσω η ζωή κι'αυτός μπροστά πάντα στο παρά πέντε,
πάντα καημός και μοίρα και ήταν πάντα στην γύρα,
με γνώρισε στον Πειραιά φεύγοντας απ'την Σύρα,
στην αγκαλιά του Μάρκου ακούς τον μπαγλαμά του,
είμαι απ'τα λίγα πράγματα που έσερνε κοντά του,
με πιανε σαν στολίδι κι άρχιζε το ταξίδι,
σηκώνοντας το φρύδι ξεκινούσε το ταξίμι,
στην αγκαλιά του Μάρκου μου 'πε τα μυστικά του,
μου γνώρισε κάθε ερωμένη και κάθε αγαπητικιά του,
κι όλες του λέγαν στάσου μα αυτός ήτανε γεια σου,
και στις χορδές μου πάνω έγραφε τα ματώκλαδα σου,
ήταν αλλιώς ο Μάρκος ήταν Θεός και δράκος,
ήταν ψυχή μικρού παιδιού μα ο λόγος του ήταν βράχος,
και έπιανε πέντε νότες και έριχνε δυο ατάκες,
τον αγαπούσε η νύχτα τον σέβονταν οι μάγκες,
περάσαν χρόνια αράδα με χιόνια με λιακάδα,
και νότα νότα τον έμαθε όλη η Ελλάδα,
και δώσε βάση σ'ότι πω και πάρε το χαμπάρι,
ακούς το μπαγλαμά του του Μάρκου Βαμβακάρη.

Στην αγκαλιά του Μάρκου ακούς τον μπαγλαμά του,
άκουσα κάθε του λυγμό και όλα τα όνειρα του,
και έρχεται στο σκοτάδι σκαστός από τον Άδη,
μου 'πε να περιμένω θα 'ρθει να με βρει ένα βράδυ.
Στην αγκαλιά του Μάρκου ακούς τον μπαγλαμά του,
άκουσα κάθε του καημό και τα παράπονα του,
και μου 'πε να σου πω πως ζει πίσω απ'το φεγγάρι,
και θα πεθάνει όταν ξεχάσετε τον Βαμβακάρη.

Και κύλισε η ιστορία κι οι ζέστες γίναν κρύα,
και ήρθε η χούντα Μεταξά και η λογοκρισία,
κι αλλάξανε τα λόγια σπάσανε κομπολόγια,
θέλανε να το ξέρεις πως είναι μέσα απ'τα υπόγεια,
μ'αυτό ήταν ριζωμένο με τον λαό δεμένο,
ήταν σαν τα λόγια του κι αυτό απαγορευμένο,
οι νότες γίναν δίσκοι κι οι δίσκοι εμπόριο,
και κάποιοι βγάλαν φράγκα απ'το περιθώριο,
και 'γω στην αγκαλιά του προσωπική φρουρά του,
δεν ένιωθε καλά δεν πάταγε στα βήματα του,
είχε καρδιά μετάξι μα η εποχή έχει αλλάξει,
μας νίκησε ο χρόνος μου είπε σ'ένα αμάξι,
στην αγκαλιά του Μάρκου άκουγα την καρδιά του,
χτυπούσε πάντοτε βαριά όπως κάθε πενιά του,
είχε ένα ήχο αυστηρό πολύ σαν την ματιά του,
και τέμπο 9/8 σαν τα ζεϊμπέκικα του,
ο Μάρκος ζει ακόμα μες του τεκέ την βρώμα,
κοιτώντας προς την Σύρο στου ουρανού το χρώμα,
και μου 'πε να σου πω πως ζει όταν λέμε τ'όνομα του,
στην αγκαλιά του Μάρκου ακούς τον μπαγλαμά του.

Στην αγκαλιά του Μάρκου ακούς τον μπαγλαμά του,
άκουσα κάθε του λυγμό και όλα τα όνειρα του,
και έρχεται στο σκοτάδι σκαστός από τον Άδη,
μου 'πε να περιμένω θα 'ρθει να με βρει ένα βράδυ.
Στην αγκαλιά του Μάρκου ακούς τον μπαγλαμά του,
άκουσα κάθε του καημό και τα παράπονα του,
και μου 'πε να σου πω πως ζει πίσω απ'το φεγγάρι,
και θα πεθάνει όταν ξεχάσετε τον Βαμβακάρη.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 300.
13 Ιουνίου 1793. Παρίσι.
Πεθαίνει σε μία μπανιέρα ο άνθρωπος που τον αποκαλούσαν φίλο του λαού.
Να σηκωθείς, να πας να τον βρεις για να σου πει.
178 χρόνια μετά, με 10 μέρες διαφορά.
Πεθαίνει στην ίδια πόλη, σε μια ίδια μπανιέρα, ένας άνθρωπος κραυγή.
ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ ΜΑΤΑΙΟ.

Στίχοιμα - Βία

Θέλουμε βία θέλουμε ένοπλη τρομοκρατία,
θέλει και ένα μπάτσο νεκρό σε κάποια πορεία,
να κάνουμε κουμάντα να ζήσουμε για πάντα,
κι αν οι μπάτσοι είναι παιδιά του λαού να κάνουν στην μπάντα,
βία να ξεκινήσει από τα σχολεία,
βία το εκπαιδευτικό σας σύστημα αυτό είναι βία,
εσείς τα φροντιστήρια οι δάσκαλοι τα βιβλία,
αυτό είναι βία και όλη η γαμημένη σας παιδεία,
(βία) θέλουμε βία μες τα υπουργεία,
βία θέλει υπουργούς κρεμασμένους απ'τα ιστία,
θέλει νεκρούς χιλιάδες θέλει νεκρούς παπάδες,
αφού ο Θεός μας συγχωρεί ας γίνουμε φονιάδες,
βία θέλουμε βία στα νοσοκομεία βία,
αυτοί που ελέγχουν πρόβατα ελέγχουν και σφαγεία (βία),
η έλλειψη κλινών φαρμάκων και υποδομών αυτό είναι βία,
και όλη η γαμημένη σας υγεία (βία),
βία θέλει και βία στα νεκροταφεία,
ξεθάβοντας αυτούς που πούλησαν την ιστορία (βία),
βία να κάνουνε τα σπίτια τους πορνεία,
αυτό είναι λύση για ένα λαό που θέλει να γαμήσει.

Γιατί είναι βία (βία) οι ρουφιάνοι σε κάθε πλατεία,
είναι βία (βία) η ανασφάλεια κι ανεργία,
είναι βία (βία) κρύβεστε πίσω από την αστυνομία,
γιατί ένα μόνο πράγμα φοβάστε κι αυτό είναι η βία.
Θέλω βία (βία) δεν είμαστε άνθρωποι είμαστε θηρία,
θέλω βία (βία) κι αν μας πει φονιάδες η ιστορία,
είναι βία (βία) να μην έχεις διέξοδο καμία,
αυτό είναι βία να οδηγείς τον κόσμο στην βία.

Θέλουμε βία μέσα στην βουλή θέλουμε βία (βία),
θέλει πλαστικά εκρηκτικά και μια μπαταρία,
αφού από το αίμα φυτρώνει πάντα η ελευθερία,
θέλει βία γιατί αυτό που ζούμε είναι βία (βία),
βία μες τα κανάλια θέλουμε βία (βία),
το ψέμα η προπαγάνδα η οθόνη αυτό είναι βία,
στην Πάρνηθα στον Υμηττό και στην Πεντέλη,
χωρίς κεραίες δεν δουλεύει η Δημοκρατία,
βία ο διάλογος τελείωσε τελία (βία),
και η χούντα δεν σταμάτησε το '73 (βία),
βία ψωμί παιδεία και ελευθερία,
για να φύγουν όλοι αυτοί θέλει πέντε Πολυτεχνεία (βία)
βία σε συνδικάτα και σε σωματεία,
οι πιο πολλοί από αυτούς κοιτάνε την εξουσία,
βία σ'αυτό που αποκαλούν Δημοκρατία,
σε εφημερίδες δημοσκοπήσεις και σε δελτία (βία),
βία και ας πέσουν πρώτοι όσοι θέλουν βία (βία),
μόνο οι φυλακισμένοι ξέρουν τι είναι ελευθερία,
βαρέθηκα να κρύβομαι πίσω απ'την ανθρωπιά και την δειλία,
θέλω βία γιατί παίρνω μόνο βία.

Γιατί είναι βία (βία) οι ρουφιάνοι σε κάθε πλατεία,
είναι βία (βία) η ανασφάλεια κι ανεργία,
είναι βία (βία) κρύβεστε πίσω από την αστυνομία,
γιατί ένα μόνο πράγμα φοβάστε κι αυτό είναι η βία.
Θέλω βία (βία) δεν είμαστε άνθρωποι είμαστε θηρία,
θέλω βία (βία) κι αν μας πει φονιάδες η ιστορία,
είναι βία (βία) να μην έχεις διέξοδο καμία,
αυτό είναι βία να οδηγείς τον κόσμο στην βία.

Ημερολόγιο μηχανών. Ημέρα 324
Στη δίπλα πτέρυγα, τα βράδια ακούγονται γέλια.
Κοροϊδεύουν τον μαθηματικό, όπως τον λένε.
Είναι ένας που γράφει συνεχώς αριθμούς στον τοίχο.
Σαν μια τεράστια εξίσωση που για να λυθεί θέλει μέρες,μήνες,χρόνια.
Τον κοροϊδεύουν και του λένε πως οι πράξεις του είναι λάθος.
Και αυτός συνεχίζει. Και τον χλευάζουν. Και αυτός συνεχίζει.
Όμως εχθές το βράδυ τα γέλια σταμάτησαν.
Ο μαθηματικός γράφει στο αποτέλεσμα τον αριθμό 0. Και τον υπογραμμίζει.
Γυρίζει λοιπόν και τους λέει:
«Είχατε δίκιο. Οι πράξεις μου ήταν λάθος. Αλλά οι αριθμοί που χρησιμοποιούσα καθώς και το αποτέλεσμα ήταν σωστό. Γιατί στο μηδέν δεν σε φέρνουν ποτέ οι αριθμοί σου αλλά οι πράξεις σου.»

Στίχοιμα - Είμαι λάθος


Είμαι λάθος, δεν θέλω να είμαι σωστός,
γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος,
κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός,
κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος. (x2)

Λάθος και πάλι λάθος,
γεννήθηκα σε λάθος κλινική,
λάθος μέρα και λάθος εποχή,
λάθος που σήμερα το σκέφτηκα σε βάθος,
είμαι απ'αυτούς που κάνουνε τα λάθη τους με πάθος,
είμαι κάφρος, κάνω και ένα λάθος κάθε μέρα,
ένα λάθος, από σωστή μητέρα και πατέρα,
και τα λάθος παιδιά, πάνε σε λάθος σχολειά,
κάνουνε λάθος φίλους και έχουν λάθος μυαλά,
οπότε πώς, πώς περίμενες να είμαι σωστός,
αφού ο κόσμος που μου φτιάξανε είναι λάθος και αυτός,
αφού στη χώρα μου οι πολιτικοί είναι λάθος κατά βάθος,
και οι αστυνομικοί πυροβολούνε κατά λάθος,
αχά, στον τόπο μου σκοτώνονται παιδιά,
και εσύ μου λες πως είναι λάθος να φοράω φαρδιά,
άντε γαμήσου, εσύ, η μάνα σου και η αδερφή σου,
εγώ σωστός μέσα μου, εσύ σωστός ντύσου,
υπάκουσε στο νόμο τους, εγώ στον λάθος δρόμο τους,
είμαι κραυγή απ'τον πόνο τους, είμαι ένας λάθος κλώνος τους,
οι άνθρωποι μεγάλωσαν με ψέμα και πάθη,
η ιστορία γράφεται με αίμα και λάθη.

Είμαι λάθος, δεν θέλω να είμαι σωστός,
γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος,
κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός,
κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος. (x2)


Είμαι το λάθος αποτέλεσμα σωστής ανατροφής,
και σωστή επιρροή μιας λάθος συναναστροφής,
έχω κρίνει, λάθος πράγματα έχω συγκρίνει,
έχω ευθύνη κάθε λάθος που'κανα για κάποιους,
υπηρέτησα λάθος Ελλάδα, λάθος μονάδα,
λάθος σώμα, όπως λάθος κάθε αυτόχειρα πτώμα,
αφού ακόμα, ακόμα δεν ξεδίψασε το χώμα,
λάθος υπηρεσία, σκοπιά και λάθος ώρα,
ασχολήθηκα με μία λάθος κοινωνία,
μια λάθος εκκλησία, μια γαμημένη αστυνομία,
μία λάθος φάση που το σεβασμό έχει χάσει,
και κάθε δέκα χρόνια επαναλαμβάνει λάθη,
σαν γκόμενος, σαν φίλος λάθος, σαν αδερφός λάθος,
είμαι ένας γιος λάθος που κάνει τα πάντα λάθος,
σαν στιχουργός λάθος και σαν εχθρός λάθος,
δεν ήμουνα ποτέ σωστός, θα είμαι πάντα κάφρος.


Είμαι λάθος, δεν θέλω να είμαι σωστός,
γιατί, γουστάρω αυτό που είμαι καταβάθος,
κάφρος, γιατί αν δεν ήμουν αυτός,
κάτι όλα αυτά τα χρόνια θα είχα κάνει λάθος. (x2)




Ημερόλογιο μηχανών. Ημέρα 430.
Οι μηχανές μας προαυλίζουν κάθε πέντε μέρες μαζί.
Αρκεί να μη μιλάμε ο ένας με τον άλλον.
Οι ανθρώπινες σχέσεις απαγορεύτηκαν.
Ο κόσμος είναι επίπεδος τελικά.
Οι άνθρωποι απέτυχαν να υπάρχουν.
Κοίτα με πως κρέμομαι από τα τσαμπιά του χρόνου.
Πέφτω και με τρώνε πουλιά.
Ο άνθρωπος είναι γεράκι και ποντίκι, λιοντάρι και λαγός.
Έχω καιρό να δω.
Ο ζωολογικός κήπος της πόλης έγινε το κεντρικό νεκροτομείο.
Οι άνθρωποι μειώνονται αισθητά.
ΑΦΑΝΙΣΜΟΣ

Στίχοιμα feat Dask - Άνθρωποι

Οι άνθρωποι με'κάναν κτήνος και τους έχασα,
κι οι Μηχανές με'κάναν άνθρωπο και ξέχασα,
όσοι μ'αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα,
και όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα. (x2)

Υπάρχουν άνθρωποι που πέφτουν απ'τον ένατο,
είναι και αυτοί που δεν μ'αντέχουν ένα τέταρτο,
υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν πιωμένοι,
γιατί δεν έχουν σπίτι κάποιον να τους περιμένει,
γιατί, υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουνε κάτι,
και ψάχνουν καταφύγιο απόψε σ'ένα κομμάτι,
υπάρχουν άνθρωποι που σ'έχουνε στο μάτι,
ρουφιάνοι, περιμένουν απλά να γυρίσεις πλάτη, (ναι)
υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στα παραμύθια,
και άνθρωποι που ψάχνουν να φάνε μες στα σκουπίδια,
υπάρχουνε και αυτοί που σ'αγαπούν στ'αλήθεια,
και εκείνοι που απλά σ'αγαπάνε από συνήθεια,
υπάρχουν κι άλλοι που πιστεύουνε στο κράτος,
κι άλλοι που περιμένουν τι θα πει ο Ευαγγελάτος,
υπάρχουνε και αυτοί που με' στείλαν στο διάολο,
γιατί ήμουν από'κείνο που αντέχανε κάτι άλλο,
άκου φίλε, οι άνθρωποι στον κόσμο μου τελειώνουν,,
το αίμα γίνεται νερό και οι καρδιές παγώνουν,
και αν ο άνθρωπός σου είναι μηχανή και δεν το ξέρεις,
οι μηχανές είναι άνθρωποι μόνο όσο τους συμφέρεις.

Οι άνθρωποι με'κάναν κτήνος και τους έχασα,
κι οι Μηχανές με'κάναν άνθρωπο και ξέχασα,
όσοι μ'αγάπησαν μου δώσαν μια και έπεσα,
και όσοι με μίσησαν με αγαπούσαν έμμεσα. (x2)

Υπάρχουν άνθρωποι που ζούνε με το μήπως,
και άλλοι γνωρίζουν γι'αυτό λεν' συνέχεια ίσως,
κάποιοι αγαπάνε για να μάθουνε το μίσος,
και άλλοι συνήθησαν γι'αυτό δεν έχουν ήθος,
κάποιοι δεν νοιάζονται για το αύριο ζούνε τ'απόψε,
και είναι και άλλοι που δεν θέλεις να'χεις πάρε-δώσε,
υπάρχουν άνθρωποι που δένεσαι μαζί τους,
ένα βράδυ όμως μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή τους,
υπάρχουν άνθρωποι που πνίγονται σε κουταλιές νερό,
και άλλοι ζουν με τους δικούς τους πριν γίνουν δεκαοκτώ
υπάρχουν άνθρωποι που αντέχουν και ζουν με τον πυρετό,
και άλλοι που'χάσαν τα μυαλά τους τελείως για χίλια ευρώ,
καποιοι δεν ξέρουν από παραμύθια, μάθαν τη παραμύθα
και τριγυρνάνε να τη βρούνε και είναι κρίμα,
αφού η μητέρα τους όλο έλειπε τη νύχτα,
υπάρχουν άνθρωποι που γδύνονται για χρήμα,
η πόλη Αθήνα και έχω φτάσει τριάντα χρονών,
ψάχνοντας λίγο λογική μέσα στον οίκο των τρελών,
και αφού όλοι οι άνθρωποι πεθάνανε στα πόδια Θεών,
τότε η επόμενη γενιά είναι η γενιά των Μηχανών



Ημερολόγιο μηχανών, ημέρα άγνωστη. 11 και 34.
Σήμερα είναι όλα ανήσυχα, οι μηχανές εκτελούν κόσμο στη περίμετρο.
Ακούγεται ότι η πρώτη και η δεύτερη φάλαγγα κινούνται προς τα εδώ.
Στη πύλη του στρατοπέδου η ίδια φράση.
Είκοσιτρείς και πενήντα. Μύριζει καμμένη σάρκα απ'το προαύλιο και ακούγονται ουρλιαχτά.
Οι φάλαγγες βηματίζουν, το νιώθω. Αδειάζουν κελιά.
Αλήθεια πες μου, ήσουν εδώ ποτέ;
Άκουσες ποτέ την κραυγή της θάλασσας; Εγώ ποτέ.
Συναίνεσες ποτέ; Εγώ ποτέ.
Εικοσιτρείς και πενηνταοχτώ και οι μηχανές είναι στον διάδρομο.
Η τελευταία γραμμή στη σελίδα αυτού του βιβλίου γράφει: "Θάνατος στις μηχανές".
Σε κρύβω για να σε βρουν, αυτοί που ψιθυρίζουν για να τους ακούσουμε.
Δώδεκα ακριβώς.
ΤΕΛΟΣ

Στίχοιμα - Τέλος

Αυτόν τον κόσμο τον βρήκα μες σε ναυάγιο,
και τώρα μες την αγκαλιά του νιώθω λάφυρο,
γράφεις μηδέν με το δάχτυλο στο παράθυρο,
και ψιθυρίζουμε μετρώντας ως το άπειρο,
αν δεις το τέλος πουθενά ψάχνω για άσυλο,
πες του να έρθει να με βρει κι ας είναι άσχημο,
είναι η ζωή μπροστά στο τέλος, χρόνου χάσιμο,
είναι το τέλος φίλε που σε κάνει διάσημο,
είναι ο μόνος μου φίλος αυτό κι ο ήλιος σας,
είναι ο μόνος μου ήλιος αυτό κι ο φίλος σας,
είναι η λέξη, ειν' η πράξη, ειν' η λύση μου,
είναι η μέρα που θα μ εκδικείται η φύση μου,
το τέλος είναι το χειρότερο ξενέρωμα,
είναι που έρχεσαι και φεύγεις το ξημέρωμα,
αυτήν την ώρα κλαιν οι γάτες μου κι οι σκύλοι μου,
αυτήν την ώρα που γελάν όλοι οι φίλοι μου.

Έρχεται πάντα κι όταν μ'αγκαλιάζει χάνομαι,
και ρίχνει μαύρο πέπλο πάνω σ'ότι αισθάνομαι,
έρχεται πάντα κι όταν μ'αγκαλιάζει κρύβομαι,
γι'αυτό δεν θέλω έτσι εύκολα ν ανοίγομαι.
Αυτό το τέλος το 'χω δει στα παραμύθια μου,
είναι το ψέμα που 'πε κάποτε η αλήθεια μου,
είναι το φως που όταν σβήνει καιν τα μάτια μου,
νύχτωσε πάλι και μαζεύω τα κομμάτια μου.

Το τέλος είναι ο πιο γρήγορος γιατρός σου φίλε,
είναι μικρόβιο μέσα στον πυρετό σου φίλε,
είναι η σκέψη που υπάρχει από πίσω,
όχι εκεί, μέσα στο μυαλό σου, τέρμα πίσω,
είναι απλά ένας λόγος για να ελπίζω,
και μου θυμίζει να τελειώνω αυτό που αρχίζω,
είναι ωραίο σαν το κόκκινο στο γκρίζο,
και σαν το άρωμά σου όταν σε μυρίζω,
είναι στην τελευταία λέξη του βιβλίου,
στην πρώτη ανάμνηση του πρώτου σου σχολείου,
είναι στη μπάλα που χεις παίξει στην αλάνα του,
προτού να σε τραβήξει ο χρόνος με το άρμα του,
είναι ωραίο το τέλος γαμώ τη μάνα του,
τσαμπουκαλεύεται και σου κολλάει τη μάπα του,
κι άμα το δεις στο δρόμο πότε έρχεται ρώτα το,
γιατί προβλέπω ένα τέλος μοναχικότατο.

Έρχεται πάντα κι όταν μ'αγκαλιάζει χάνομαι,
και ρίχνει μαύρο πέπλο πάνω σ'ότι αισθάνομαι,
έρχεται πάντα κι όταν μ'αγκαλιάζει κρύβομαι,
γι'αυτό δεν θέλω έτσι εύκολα ν ανοίγομαι.
Αυτό το τέλος το 'χω δει στα παραμύθια μου,
είναι το ψέμα που 'πε κάποτε η αλήθεια μου,
είναι το φως που όταν σβήνει καιν τα μάτια μου,
νύχτωσε πάλι και μαζεύω τα κομμάτια μου.

Οι στίχοι είναι απο την σελίδα www.hiphop.gr